Осень – богатая и щедрая пора года, когда каждый может подвести итоги сделанного, пожать плоды своего труда, порадоваться тому, что удалось осуществить. Мы спросили у наших героев, за что они любят и как проводят это прекрасное время, решив обратиться к старым друзьям, о которых ранее рассказывали читателям. Посмотрите, какими вкусными, красивыми, вдохновляющими историями поделились полочане.
Фото: из личных архивов героев публикации
Александра – та самая смелая девушка, которая самостоятельно реставрирует родовое гнездо на Глуботчине, очень трогательно рассказала о своих новостях:
«Лето, как ему и положено, пролетело стремительно. Может еще и потому, что всевозможные дела на приусадебном участке круговертью нас подталкивали работать и творить.
«Да, работы тут много» – фраза, которая в нашем окружении уже стала настольным мемом. Как и ранее, у нас сейчас продолжается стройка. Занимаемся «мокрой зоной» в доме. Конечно, хочется сразу увидеть результат, но подготовительные работы – это не быстрый процесс. Тут мало щелкнуть пальцами как в современных рилсах.
Сами понимаете. Дом видоизменяется и преображается. Успели разобрать старые сени (заодно и дров заготовили). При разборке находили интересные артефакты, которые я, конечно же, откладывала в укромное место до востребования.
Мой драгоценный папа, у которого золотые руки и удивительная тяга к трудолюбию, успел залить фундамент и возвести стены. Все вручную, все своими силами. Представляете? А еще, сделали очень важное дело, по проекту подключили электрическое отопление.
Разбивали цветники, ухаживали за огородом. Косили траву, много косили, каждые выходные. Я вдоволь ходила по лесу, наслаждалась просторами и красотой природы. Собрала достаточно грибов, потом делала закатки себе и друзьям.
Сад щедро одарил яблоками, сливами, грушами. Варили варенье, сушили, вялили, делали ткемали из слив. Радовали себя простой едой, приготовленной на живом огне. Так выходило, что за всеми делами в дом заходили редко, только спать.
Если честно, то хорошо, что пришла осень. Мы закончили уборку урожая. Пришло время окружать себя уютом и теплом, созидать прекрасное.
Мама не перестает радовать фирменной выпечкой. Даже побаловала меня давно желанным пирогом из красного лука. Пьем вкусные чаи, обсуждаем будущие дела.
Штурмуем пинтерест и ютуб в поисках интересных идей, сохраняем референсы. У меня в голове уже украшательства. Рано, конечно, но кто мне запретит мечтать о зеркале в оправе из старинного оконного наличника, вязанном коврике из джута и всевозможных корзинках для бытовых мелочей, об уютном крылечке с широкими ступенями, украшенном шаровидными хризантемами.
Считаю, что отлично готовлюсь к долгим осенне-зимним вечерам. Моя корзина на ВБ уже ломится от всевозможных ниток для вязания и макраме, схемами вышивки и картинами по номерам.
А еще, надо помнить, что осенью важно себя наполнять и в культурном смысле. Так что я планирую посещать выставки, концерты, спектакли (уже на парочку сходить успела). Порадую себя поездками в другие города и встречами с друзьями. Если обобщить, то я планирую вдохновляться и по возможности вдохновлять».
Виктория и Евгений, создавшие под Полоцком цветочную ферму «Тры лісы», тоже пребывают в осенних хлопотах:
«У нас ужо раскупілі апошнія восеньскія букеты. Складалі іх з дэльфініюма, панікума, дыдыскуса, антырынумаў, гладзіёлусаў, вяргіняў, скабіёзы. Безумоўна, каралевы восені – гэта вяргіні. Гэта модныя кветкі з высокім попытам, стыльных формаў і разнастайных колераў. Вельмі працаёмкія агратэхніча, але, безумоўна, супер-эфектныя ў вазе.
Але з першым прымаразкам мы развітваемся з кветкамі і пачынаем рыхтаваць ферму да зімы.
Працы хапае. Шмат якія культуры трэба выкапаць, каб захаваць бульбіны ці цыбуліны. Прамыць, высушыць, пакласці на захоўванне.
Плюс восенню ёсць вялікая частка пасадкавых прац. Саджаем цыбулевыя на вясну – цюльпаны, нарцысы, мускары, галантусы. І самае складанае па пасадцы, але самае любімае для ўсіх – карэнні півоняў.
Таксама восенню клапоцімся пра ўрадлівасць глебы на наступны сезон. Карацей кажучы, прыгожая і якасная кветкавая вясна пачынаецца з восенні. Таму мы зараз шмат працуем».
.jpg?1761075969084)
Дмитрий Галимский, стоматолог с уникальной спортивной историей, доволен результатами сезона:
«Восень для мяне – па сутнасці, заканчэнне бегавога сезона, таму можна гаварыць аб нейкім падсумаванні вынікаў. З таго моманту, як выйшаў артыкул на Горад214, у мяне было два значныя старты: начны полацкі паўмарафон, і паездка на Языльскую дзясятку, што праводзіцца ў Старых Дарогах. На апошні з'язджаюцца са ўсёй Беларусі,
там даволі моцная канкурэнцыя. Падыйсці да яго ў лепшых кандыцыях не атрымалася,бо да таго быў два тыдні ў Мінску на курсах павышэння кваліфікацыі. Дастаткова трэніравацца ў мяне магчымасці не было. І асабліва не верыў, што магу здзейсніць задуманае, і вырашыць сваю грасмейстарскую задачу – прабегчы 10 км за 35 хвілін. Атрымалася 35.06. І гэта з тым нюансам, што я бег і арыентаваўся па сваім гадзінніку, і па ім я прыбег нават хутчэй. А насамрэч накруціў лішніх 60 м. І ўсё роўна я такім вынікам задаволены: калі б разумеў, што ёсць гэтыя лішнія 6 секунд, па дыстанцыі я б іх дабраў.
На «Старажытным горадзе» маёй задачай было паспрабаваць прабегчы па свайму лепшаму выніку. І гэта атрымалася: 1 гадзіна, 17 хвілін, 15 секунд. Хаця была не лепшая падводка, былі траўмы, якія не давалі падрыхтавацца, але старт мне вельмі спадабаўся.
У цэлым сезонам я задаволены, добра выступаў. І на тумбу некалькі разоў забраўся (заняў прызавое месца), і на самых значных стартах зрабіў тое, што планаваў.
Адпаведна засталося на дзень нараджэння прабегчы 39 км: ёсць такая ў бегуноў традыцыя, колькі табе год спаўняецца – столькі бяжыш. Паглядзім, ці атрымаецца.
Што датычыць восені, пра любую пару, напэўна, магу сказаць, што яе люблю. Восень таксама люблю. Той час, калі яшчэ прыгожа, дастаткова цёпла, калі дажджы не ідуць кожны дзень. Восень мае асацыяцыі і з канцом бегавога сезона, падсумаваннем вынікаў. Кароткі адпачынак перад новым пачаткам, у які ты можаш паставіць сабе нейкую адзнаку.
І вось яшчэ такая думка прыйшла: калі ты ўзгадваеш нейкі дзень з далёкага мінулага, калі табе было вельмі добра на душы, вельмі прыемна і ўтульна, неяк гэта ўсё атрымліваецца асацыятыўна: ты ўзгадваеш, якое было надвор'е, якое на табе было адзенне. Я чамусьці памятаю менавіта так той дзень, калі бацькі мяне везлі ўпершыню ў ліцэй на вучобу, у Віцебск. І хоць гэта былі яшчэ апошнія летнія дні, але надвор'е стаяла, лічы, восеньскае. Вельмі мне ў гэты перыяд падабаецца, як выглядае прырода: якое сонца, дрэвы, як вада пераліваецца ў возеры. І, здаецца, яно і летам, і восенню можа выглядаць падобна, але не – нейкая тонка адчувальная розніца ёсць. Такая восень мне і падабаецца: з адчуваннем набліжэння змен у прыродзе, але пры гэтым на вуліцы ўсё яшчэ вельмі прыгожа».
Оставайтесь с нами в социальных сетях:
