Ці ведаеце вы, што ў нацыянальным строі беларускі ёсць такі ўнікальны элемент, як намітка? У Музеі традыцыйнага ткацтва Паазер’я прымервалі гэтую прыгажосць на сябе палачанкі розных узростаў. З лекцыяй ды майстар-класам сюды завітала этнограф і мастачка з Мінска Настасся Глушко.
Кацярына Іванова, фота: Кірыл Смалякоў
Уваход на мерапрыемства быў вольным. Цікава, што на сустрэчы, прысвечанай жаночаму галаўному ўбору, прысутнічалі і мужчыны, і дзеткі. Майстар народнага адзення Настасся Глушко распавядала не толькі пра намітку, чапец і подвачку. Размова ішла ў цэлым пра адзенне продкаў, невыпадковасць кожнай дэталі ў ім, пра сакральнае значэнне элементаў вопраткі.
Сама намітка – гэта паласа з тонкага льнянога палатна, якая па-рознаму магла завязвацца вакол галавы, паверх каптура ці подвачкі. Шырыня наміткі дасягала сямідзесяці сантыметраў, а даўжыня магла складаць і ўсе пяць метраў. Гэта галаўны ўбор замужняй жанчыны, без якога яна не магла паказацца на людзі.
Настасся заўважыла, што яшчэ не бачыла ніводнай сучаснай беларускі, якой бы не пасаваў такі ўбор. І даволі хутка ўдзельнікі мерапрыемства маглі пераканацца ў гэтым. Ператварыўшыся ў мадэляў, дзяўчаты і жанчыны з цікаўнасцю прымяралі наміткі. Паглядзіце, як прыгожа гэта выглядала, якімі адухоўленымі рабіліся абліччы ўдзельнікаў імпрэзы.
Распавяла Настасся і пра галаўныя ўборы дзяўчат, і пра вясельныя вяночкі, і пра хусткі. Апошнія і сёння нікуды не падзеліся – ці не кожная вясковая бабуля завязвае хустачку, мае варыянт і папрасцей, і больш урачысты.
Шмат гаварылі пра тое, якая багатая спадчына прыхавана ў шафах нашых бабуль. А мы часам не можам ацаніць ні тканыя дыванкі, ні вышытую бялізну, ні самаробныя абрусы. І як сумна, калі нашчадкі бабулі пасля яе смерці знішчаюць гэты скарб – у бязлітасным вогнішчы гарыць не проста стос тканіны, а нешта куды больш каштоўнае, самавызначальнае для нацыі ў цэлым.
Читайте также: У Полацк завіталі валачобнікі. Паглядзіце, як прыгожа моладзь аднаўляе старажытныя звычаі продкаў
Оставайтесь с нами в социальных сетях:
